انیمیشن پدر؛ نمایش مقاومت و ایستادگی یک پدر

فیلم ” پدر ” با موضوع خانواده و به کارگردانی سید محمدرضا خردمندان و محمد لطفعلی ، راه یافته به بخش مسابقه نهمین جشنواره فیلم های 100 ثانیه ای.

پدرانه ها؛ این انیمیشن در نهمین دوره از جشنواره فیلم های صد ثانیه ای توانست عنوان بهترین فیلم پویانمایی را کسب کند. این انیمیشن تصویری نمادین از مقاومت و ایستادگی یک پدر در برابر طوفان حوادث زندگی را ترسیم می‌کند که در واقع چگونه خانواده خود را حفظ می‌کند و به جایگاه پدر می‌پردازد.

این انیمیشن دو دقیقه‌ای که بعد از نمایش در جشنواره به یکباره در شبکه های اجتماعی و سایر ابزار ارتباطی بین آحاد مردم بطور گسترده ای منتشر گردید، موفق به کسب دیپلم افتخار فیلمنامه جشنواره فیلم کوتاه تهران و جایزه بهترین فیلمنامه کوتاه پویانمایی بسیج نیز شده است.

سینماپرس با کارگردان این انیمیشن درباره تحکیم روابط خانواده و نقش پدر در این حلقه ارتباطی گفت و گویی داشته است که از منظر شما می گذرد:

نقش سینما در تحکیم روابط خانواده و نقش پدر چیست؟

سینما می تواند با پرداختن به مضامین و مفاهیم ارزشمندی که رفته رفته از یاد ما می رود موثر باشد. در طول سال های گذشته بیش از اندازه به مشکلات و تلخی ها و مصائب جامعه پرداخته شده و تا حدی به این فضاها دامن زده شده است که خیلی ها فراموش کرده اند هنوز ارزش هایی در جامعه ی ایرانی هست که در دنیا بی نظیر است. به نظر من پرداختن بیش از اندازه به مشکلات با رویکرد منفی نه تنها موثر نخواهد بود که بیشتر جو ناامیدی را به مخاطب القا می کند. ما می‌بینیم در غرب درباره ی ارزش هایی که رو به افول است فیلم ساخته می شود و حتی رویا پردازی هم می شود و جامعه ای بهتر از آن چه هست و دارند را تبلیغ می کنند اما در کشور برعکس است.

با توجه به اینکه انیمیشن «پدر» در جشنواره ۱۰۰ ثانیه ای مقام نخست را کسب کرد و در سراسر ایران به صورت وسیع منتشر شد فکر می کنید تا چه اندازه توانسته جایگاه پدر در خانواده را نشان دهد؟

انتشار میلیونی این اثر در سراسر کشور نشان داد که جایگاه پدر در جامعه ی ایرانی تا چه اندازه جایگاه مقدس و ارزنده ای است. من بعد از این بازتاب تازه متوجه شدم که جامعه ی ایرانی تا چه اندازه تشنه ی چنین مضامین انسانی است و این خلا شدید را از چشم سینمای ایران می دانم که آنقدر روی مشکلات فوکوس کرده که یادش رفته ارزش های فوق العاده ای در کشور ما وجود دارد که می توان به آن ها هم پرداخت اما متاسفانه به آن ها توجهی نمی شود.

فاصله ای که میان سینماگران و مضامین این چنینی افتاده ناشی از چیست؟

دلایل زیادی دارد. نمی توان کلی حرف زد و باید آسیب شناسی شود اما چیزی که در حال حاضر به ذهن من می رسد این است که متاسفانه سینمای ما به شدت تحت تاثیر موج هاست. برای مثال چند سینماگر قابل روی مساله ای فوکوس می کنند و آثار خوبی هم تولید می کنند و یک موج فیلمساز دنبال آن ها و مضامینشان راه می افتند و سعی می کنند آن ها و مضامین آن ها را تکرار کنند. از طرفی باید گفت پرداختن به جنبه های مثبت زندگی و پرداختن به مسائلی که مبلغ خوبی هاست در سینما سخت تر است و سینماگران حاضر نیستند با چنین چالشی دست و پنجه نرم کنند.

چرا پرداختن به این جنبه ها سخت تر است؟

چون خلاقیت بیشتری می طلبد! ببینید سینما بر درام متکی است و درام یعنی به هم ریختگی! بنابراین به تصویر کشیدن یک خانواده ی به هم ریخته خیلی راحت تر از نمایش یک خانواده ی سالم است! از طرفی سینماگر ما از همان ابتدا صرفا به دنبال انتقاد از وضع موجود است که این البته فی نفسه خوب است اما نباید به یک عادت تبدیل شود. وقتی انتقاد کردن به عادت و رویه تبدیل شد دیگر قادر به دیدن زیبایی ها و اتفاقات خوب نخواهیم بود.

به نظر شما پدر در خانواده ها تا چه اندازه از این منزلت برخوردار است؟

فکر می کنم یکی از دلایل استقبال از اثر همین به هم خوردگی نقش هاست که امروز در جامعه شاهد آن هستیم و جامعه ی نیمه سنتی نیمه مدرن ایرانی را به شدت گیج کرده است! یعنی امروز جامعه به سمتی می رود که دیگر نه پدر آن جایگاه حقیقی خودش را دارد و نه مادر! آثاری از جنس انیمیشن «پدر» حقیقتی را به یاد جامعه می آورد که در حال فراموشی است و وقتی اثری به این شکل تولید می شود همه با دست به هم نشانش می دهند و می گویند: ببین! این بودها! راست می گوید!

موشن گرافیکی زیبا درباره پدر

منبع:

سینما پرس